Leon Boruński
Ur. 2 października 1908r. w Petersburgu, zginął w lipcu 1942r. w Otwocku – polski pianista i kompozytor. W 1918 przeniósł się wraz z rodziną do Łodzi. W tym samym roku rozpoczął naukę muzyki u Feliksa Rafała Halperna. W latach 1928–1932 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W roku 1929 występował w kawiarni Morskie Oko w duecie z Henrykiem Warsem w programie jazz na dwa fortepiany co było sensacją artystyczną tego roku. W 1932 wziął udział w II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie dotarł do finału i otrzymał VII nagrodę.
W 1933 wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Wiedniu, gdzie otrzymał dyplom półfinalisty. Przez wiele lat akompaniował Hance Ordonównie. W nowym duecie fortepianowym z Karolem Gimplem akompaniował wielu artystom w całej Polsce. Grywał także w popularnych teatrach: Cyrulik Warszawski, Morskie Oko, Qui Pro Quo, Stara Banda. Był także wspaniałym kompozytorem. Komponował utwory rozrywkowe, koncerty fortepianowe, pieśni na głos z fortepianem, miniatury fortepianowe, i sonaty.
Dla warszawskich teatrów rewiowych pisał muzykę ilustracyjną, rozrywkową i jazzową. Podczas II wojny światowej grał w orkiestrze Ady Rosnera z którą odbył tournee po ZSRR, na jesieni 1940 roku wrócił do Białegostoku a następnie do Warszawy. Grał w gettcie warszawskim w kawiarni „Pod 13tką” przy ulicy Leszno. W 1942 roku w wyniku choroby płuc znalazł się w szpitalu w Otwocku, gdzie pod koniec lata Niemcy wymordowali wszystkich pensjonariuszy likwidując cały szpital. Większość jego twórczości zaginęła w pożodze wojennej, jego znane piosenki to:
– A ja mam nogi – Adieu chérie – Bo ja tak chcę – Było nas na świecie troje – Daj mi Boże bez uroku! – Jakieś małe nic – Kubek w kubek – Mała diablica – Tego nie wolno wziąć do ręki.